U źródeł Wisły - turystyka
Źródła Wisły znajdują się w bardzo malowniczym i atrakcyjnym turystycznie Beskidzie Śląskim. Koniec XIX i początek XX wieku to okres, kiedy w lasach wiślańskich bawiła się arystokracja austriacka, w tym przedstawiciele rodu Habsburgów, właścicieli Komory Cieszyńskiej. Stąd wytyczano wtedy liczne leśne ścieżki i drogi, a przede wszystkim budowano schroniska górskie. W 1893 roku niemiecka inteligencja założyła towarzystwo o charakterze turystycznym i sportowym o nazwie Beskidenverein.
Polska turystyka górska pierwsze kroki stawiała dopiero na początku XX wieku, kiedy to 6 marca 1910 roku powstało Cieszyńskie Polskie Towarzystwo Turystyczne „Beskid”, którego prezesem został Cyryl Ratajski, a 6 lipca 1913 roku pod szczytem Ropiczki otwarto pierwsze polskie schronisko. W 1921 roku „Beskid” połączył się z Polskim Towarzystwem Tatrzańskim w Krakowie. Towarzystwo promowało zarówno turystykę letnią, jak i zimową. Po utworzeniu województwa śląskiego, w 1922 roku powstał Oddział Górnośląski, któremu przewodniczył wicewojewoda Zygmunt Żurawski. W 1920 roku powstała Sekcja Narciarska „Watra”, która w ramach Oddziału Towarzystwa „Beskid Śląski”, działała do 1950 roku, promując narciarstwo sportowe. W Wiśle Malince w latach 1932–1933 wybudowano skocznię narciarską o drewnianej konstrukcji, która dwukrotnie, w latach 1953 i 1970 była modernizowana. Drewniany rozbieg skoczni został zastąpiony stalowym, dobudowano również wieżę sędziowską. Dzięki ogromnym sukcesom wiślanina Adama Małysza postanowiono zbudować nowoczesną skocznię, którą w lipcu 2007 roku oddano do użytku. Pierwszy wysokiej rangi konkurs FIS Grand Prix został przeprowadzony w 2010 roku, natomiast w 2013 roku rozegrano zawody prestiżowego Pucharu Świata.
Uzdrowiskowy charakter tego regionu potwierdza wybudowany w Goczałkowicach przez Adolpha Babela, Wilhelma Czecha, Heinricha Schillera oraz J. Lustiga, w latach 1860–1862 jeden z pierwszych domów zdrojowych. Samej miejscowości Wisła nie można zaliczyć do miejscowości kuracyjnych, bowiem nie posiada wód leczniczych.
Beskid Śląski to skarbnica zarówno pięknej przyrody, jak i ciekawej architektury. Przebiega tędy pętla beskidzka i pszczyńska Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Śląskiego, w skład którego wchodzą między innymi: pałacyk myśliwski Habsburgów w Wiśle, drewniany kościół pod wezwaniem Znalezienia Krzyża Świętego w Wiśle Głębcach, drewniana kapliczka przy Zamku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na Zadnim Groniu oraz Enklawa Architektury Drewnianej w Wiśle przy Muzeum Beskidzkim. Niezwykle ciekawym zjawiskiem była kształtująca się pod koniec XIX wieku, architektura pensjonatowa. Dzięki pierwszym odkrywcom i budowniczym Wisły jako letniska, Bogumiłowi i Bogdanowi Hoffom oraz Julianowi Ochorowiczowi, ukształtował się tak zwany „styl wiślański”, który charakteryzował się kamiennym cokołem, konstrukcją zrębową, półszczytowym dachem krytym gontem, otwartymi gankami krytymi okapem dachu i dekoracyjnymi listwami w szczytach. Bogumił Hoff rozpropagował Wisłę w prasie warszawskiej, co niewątpliwie przyczyniło się do wzrostu liczby turystów. Okres międzywojenny przyniósł dalszy wzrost popularności wiślańskiego letniska, głównie dzięki temu, że Prezydent Ignacy Mościcki wybrał Wisłę na swoją letnią rezydencję, co nadało miejscowości ogólnokrajowego rozgłosu.
W dniu 5 listopada 1953 roku zarządzeniem Ministra Leśnictwa w celu ochrony borów świerkowych utworzono rezerwat przyrody „Barania Góra”, a 25 czerwca 1959 roku, aby chronić wody potoków, jako miejsce rozrodu pstrąga potokowego utworzono rezerwat wody „Wisła”. Przez oba te rezerwaty doliną Czarnej Wisełki, aż na szczyt Baraniej Góry prowadzi ścieżka dydaktyczno-przyrodnicza, mająca 16 kilometrów długości.
